ASH GRUNWALD (AUS) & THE SEATSNIFFERS (B) powered by Rootstown
JC De Klinker Aarschot - november 23, 2007

Website Org: ROOTSTOWN
Website Artist: Ash Grunwald (AUS) & Seatsniffers the (B)      

Review: Witte MVS
Photo: Freddy B

Ash Grunwald ! Semi-aboriginal, woest uiterlijk maar in feite is hij één groot stuk peperkoek. Bijna te goed voor deze wereld. Zijn metalen resonator-gitaar buldert in mijn verbeelding over de weidse onbewoonde vlakten van de centraal-Australische binnenlanden en jaagt kangoeroes en tumbleweeds voor zich uit in alle windstreken. Vanuit al die uithoeken des lands wordt zijn klagende resonator beantwoord door de didgeridoo’s van zijn volbloed aboriginal brothers. En de lucht boven de ‘Grote Rots’ zindert van de prehistorische muziek en geluiden. Ik zie hem al zitten, hoog op Uluru oftewel Ayers Rock, zijn contouren afgetekend tegen de felrode ondergaande zon, en zijn gitaar die af en toe een bliksemschicht genereert, de vallende duisternis doorklievend en de bewoners van de vlakte leggen hun zoempijpen en zichzelf neer om te slapen. Slechts enkelen koesteren her en der een laaiend vuur om de dingo’s op een eerbiedige afstand te houden.
En zo klinkt de muziek van Ash, ongepolijst en toch fris, repetitief en toch steeds nieuw. Dit is Son House meets the Tasmanian devil op de crossroads van de wereldrootsmuziek. One man’s band met primitieve middelen. Hoewel hij zijn ouwe zeepkist onderhand heeft vervangen door een heuse ‘cajon-box’ en zijn plaatsrovende bassdrum door een dito Roland-trigger, die de plaats neemt van een grote schoen. De vooruitgang staat niet stil. Ook in de outback van down-under niet.
Live brengt hij ons ongeveer zijn ganse nieuwe CD "Give Signs". Alle nummers op deze heeft hijzelf gepend. Maar niettemin blijft hij toch zijn illustere voorbeelden vertolken, Son House, Robert Johnson, Bukka White, Howlin' Wolf en Tom Waits, zeg maar als onverholen eerbetoon. Zo blijft het donderende "Going Out West" van Waits een vast deel van zijn live show uitmaken, alsook "Smokestack Lightning" van Burnett/alias Wolf. Qua vocals brengt hij diepte door twee micro's te gebruiken. Eentje heeft een volle open klank, terwijl de tweede 'geknepen' nasaal klinkt. Als hij van de één naar de ander springt, benadrukt dit als het ware het Q&A idioom dat blues eigen is. En hoewel Grunwald zinderend 'deep-roots' is, bracht hij het toch voor mekaar sommigen aan het dansen te brengen. In de breedste betekenis van dat woord dan weliswaar. Minstens één CD van deze man moet er in je collectie zitten. Anders is deze incompleet.

THE SEATSNIFFERS

Daarna hadden we The Seatsniffers. We zullen dus eigenlijk nooit weten wie de publieks-opkomst heeft teweeggebracht. Niet dat er een massale volksverhuizing had plaatsgevonden, toch was er nog tamelijk wat geïnteresseerd volk, voor deze eerder kalme maanden die de feesten voorafgaan. Walter Broes en zijn brothers in crime begonnen hun set deze keer 'gedeisd' met "Let's Burn Down the Cornfield" met de gleidende saxofoon van Roel Jacobs op de voorgrond. En dan volgt een reeks van wat vroeger juke-box hits zouden geweest zijn en die iedereen nu zo ongeveer volledig kan meezingen. "Shakedown", "UFO", "This Must Be The Bottom". We kregen ook reeds een voorsmaakje van de in de lente van volgend jaar te verwachten nieuwe release van de Sniffers. De naam van het nummer ben ik kwijt, maar het wordt gezongen door de meest elastieken drummer van het westelijk halfrond, Piet de Houwer. Allez vooruit. We kunnen bijna niet wachten tot dan. Bissers ? Natuurlijk. De meebruller "She's a Fox" en het voortdenderende en meeslepende "Assembly Line".
Rootstown bracht ons hier een primeur in die zin, dat eigenlijk nooit eerder een organisator dergelijk uiteenlopende acts bij mekaar bracht op een avondje rootsmuziek, uitgezonderd festivals dan. Et les choses se sont bien mariées, zeggen ze in het zuiden van ons (nu nog) land.
C.U. next time, Bruno & medewerkers.